Opowiadanie od Alex nr 1...

 Opowiadanko jako pierwsze przesłane...
Do klasztoru wbiegła zdyszana kobieta, tuliła do siebie płaczące niemowle. Baoddai szybko zrobił jej herbaty i zabrał dziecko, aby mogła odpocząć. W jego ramionach, dziewczynka szybko się uspokoiła i zasneła. Męszczyzna spojrzał na jej matke.
  - Czy on już wie ? - spytał, rozległ się grzmot i zaczeło padać. Kobieta uniosła głowe, jej złote oczy wypełnione łzami znaczyły tylko jedno. Obydwoje spojrzeli na śpiącą smacznie Maye. - Co teraz zrobimy ?
  - Maya musi tu zostać, tylko ty będziesz w stanie ją ochronić. Ja jestem za słaba, aby cokolwiek zrobić. Prosze opiekuj się nią. - szepneła, po jej pięknej twarzy zaczeły spływać kolejne łzy.
  - Leanah, nie musisz jej zostawiać. - pouczył kobieta. - To twoja córka, musisz ją chronić.
  - Właśnie dlatego, chce odejść ! - podniosła głos, Maya otworzyła oczy. Zaspana rozejrzała się na boki i widząc swoją "mamusie" uśmiechneła się rozkosznie. Wyciągneła przed siebie tłustą piąstke, tak jakby dzieląca ich odległość nie była w stanie ich rozdzielić, i pomachała jej.
  - Jest bardzo do ciebie podobna. - stwierdził pogodnie Baoddai.
  - Wiem, właśnie dlatego Lokar nie może jej dostać. - powiedziała cicho, ukradkiem ocierając łzy...

16 lat później...
( Maya )

   Siedziałam w swoim pokoju, wciąż myślałam nad swoją przeszłością. Od Baoddaia dowiedziałam się tylko tyle że znalazł mnie u bram klasztoru jako niemowle, Mokkey też milczał gdy chciałam się dowiedzieć czegoś więcej. Nikt nic nie wiedział, to było takie frustrujące. Gdyby nie Ky i Boomer, dawno popadłabym w obłęd.
  - Maya, wszystko OK ? - do mojego pokoju wszedł Ky, w rękach trzymał dwa parujące kubki. Posłałam mu coś na kształt uśmiechu, odwzajemnił go.
  - Chyba... - odpowiedziałam niepewnie. Zawsze wiedział kiedy się zjawić i doskonale wiedział jak poprawić mi humor. Usiadł na skraju łóżka i podał mi herbate, upiłam łyk i odłożyłam kubek na szafke nocną.
  - Znowu zastanawisz się nad swoją przeszłością. - to nie było pytanie. Dlaczego on tak doskonale mnie znał ?
  - Trochę. Chciałabym się czegoś dowiedzieć, a Baoddai milczy jak zaklęty gdy go o to pytam. On coś wie, ale nie chce mi tego powiedzieć. - wyznałam i westchnełam cicho.
  - Może ukrywa to, bo się o ciebie martwi. - szepnoł i położył swoją dłoń na mojej.
  - Dziękuje, Ky. - odpowiedziałam mu pięknym uśmiechem. Dopiliśmy herbate i rozmawialiśmy jeszczo o kilku mniej ważnych sprawach. O Kairu, treningach i naszej drużynie. On był poprostu wspaniały, gdy tylko patrzyłam w jego madre niebieskie oczy, serce zaczynało mi bić znacznie szybciej. Działał na mnie kojąco, i vice versa !
   Nadszedł wieczór, Ky wyciągnoł mnie na spacer. Wciąż starał się poprawić mi humor, zaprowadził mnie w swoje magiczne miejsce. Wiedziałam że przychodził tu gdy myślał o tacie, ale nigdy nie zaprowadził tu ani mnie ani Boomera. To był jego sekret, a teraz tagżei mój. Usiedliśmy na nieco wilgotnej trawie, wiatr bawił się moimi włosami a, księżyc świecił jak nigdy.
  - O czym, myślisz ? - spytał po dosyć długiej ciszy.
  - O wszystkim i o niczym. O mnie, naszej drużynie i klasztorze... - spojrzałam na niego smutno - i czemu zawsze wiesz jak poprawić mi humor. Czytasz mi w myślach, czy jak ? - parsknoł śmiechem, w jego oczach zatańczyly radosne iskierki. Nie mogłam się powstrzymać i tagże się zaśmiałam.
  - Ech sam nie wiem. - powiedział - Znam Cię od dziecka, nie chce abyś była nieszczęśliwa. Kiedy jesteś smutna, czuje się podle bo nie mogę Cię w żaden sposób przed tym smutkiem ochronić. Nie wiem jakbym się czuł gdybyś popadła w depresje, pewnie poszedłbym w ślad za tobą. - wyznał. Nie wiedzieć kiedy objoł mnie ramieniem, a ja oparłam mu głowe na ramieniu. Nie mogłabym wymarzyć sobie lepszego przyjaciele niż Ky. Ale czy był on tylko przyjacielem ?
   W teori tak. Zachowywaliśmy się wobec siebie jak rodzina, ale to Boomer był dla mnie jak brat. Z Kayem łączyła mnie jakaś nieokreślona, silna więź. A jak, się sprawy miały w praktyce ? Cóż, o niczym tak nie marzyłam jak być z nim na dobre i na złe, ale byłam zbyt wielkim tchórzem aby mu to wyznać w prost. Kochałam go, naprawde go kocham. Nie jak przyjaciela, ale jak prawdziwego męszczyzne. Ty idiotko, zbeształam się w myślach. Musiałam zejść na ziemie, nigdy nie z nim nie będe.
  - Nawet tak nie mów, Ky. - wyrztusiłam. Przyłożył mi palec do ust, gdy chciałam coś jeszcze dodać. Spojrzałam w jego niebieskie oczy, płonoł w nich ogień. Nasz twarze zaczeły się do siebie zblirzać, dzieliły nas od siebie zaledwie centymetry. Zatrzymałam się i odwróciłam głowe, ujoł mnie pod brode i kazał spojrzeć sobie w oczy.
  - Mów sobie co chcesz, ja zawsze będe przy tobie i nigdy, ale to nigdy Cię nie opuszcze. Oddam za ciebie swoje życie, jeśli tylko będzie taka potrzeba ! - chwycił mnie za ramiona. - Jesteś dla mnie najważniejszą osobą pod słońcem i nikt tego nie zmieni.
  - Ky... - byłam w szoku. - Dziękuje.