Ciąg dalszy mojego opowiadania, ale od Marty

Maya

Moja mama została w klasztorze, wybrała pokój obok mojego. Ostatnio nie pojawiły się żadne nowe źródła  Kairu, więc miałyśmy dużo czasu na nadrabianie zaległych rozmów. Mistrz pewnie też to zauważył, bo robił mniej treningów. Byłam w niebo wzięta.

Tydzień po cudownym przybyciu, w piękną niedziele, mama zaprosiła mnie na kolejną rozmowę. Punktualnie o dwunastej pojawiłam się w jej pokoju. Siedziała po turecku przed oknem i patrzyłam się w przestrzeń za szybą. Podeszłam i zobaczyłam, że łzy ściekają jej po policzkach.

- Co się stało?

Popatrzyła się na mnie i potok łez poleciał jeszcze obficiej. Nagle za oknem pojawiły się ciężkie chmury i zaczął padać deszcz.

- Widzisz Mayu... Musisz się w końcu dowiedzieć... Czy ostatnio działo się coś pod bransoletką na twoim ramieniu?

Spojrzałam na nią zdziwiona. Kiedy byłam mała zabroniono mi tam zaglądać. Raz w obecności Redakai'ów próbowałam ją zdjąć, ale zabronili mi.

- Wiem co myślisz.- Łagodnie powiedziała Leanna.- Teraz już ci wolno.

Powoli sięgnęłam do ramienia. Nacisnęłam na dwa guziki. Rozluźniła się i zjechała na dłoń. Ujrzałam opalizujące na niebiesko koło na krzyżyku. W środku okręgu był znak nieskończoności.

- Widzisz?-Sama odsłoniła bluzkę, pokazując znamię, które było tylko grubsze.

-No i co?- Nie wiedziałam o co chodzi.

-Maya...- powiedziała roztrzęsionym głosem.- Nie jesteś jedynaczką... Masz siostrę...

Zamarłam. Co? To niemożliwe.

- To znamię świeci, co oznacza, że twoja siostra osiągnęła pełnie mocy.

- I?

- Czyli jest w stanie pokonać Lokara.

- Spotkam ją?

- Jeszcze dzisiaj, Ona wszystko ci opowie.

Usłyszałam gong. Wiedziałam  co to znaczy.